Μεταφέρω σύντομες παραινέσεις τοῦ ἅγιου Παΐσιου γιὰ τὴν πνευματικὴ ἄσκηση, προσθέτοντας ἐνίοτε, σὲ ἀγκύλες, ἐξίσου σύντομες διευκρινίσεις.
_______________
Ἡ πλήρης ἀνάθεση τῆς ζωῆς μας στὸν Θεὸ [ἂν γίνεται χωρὶς ἀνταλλακτικὴ διάθεση] εἶναι μιὰ λύτρωση ἀπὸ τὴν ἀνασφάλεια ποὺ φέρνει ἡ πίστη στὸ ἐγώ, καὶ μᾶς κάνει [πιὸ ἕτοιμους] νὰ χαροῦμε τὸν παράδεισο ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωή.
Ἐκεῖνος ποὺ ἀγωνίζεται πολὺ καιρὸ καὶ δὲν βλέπει πνευματικὴ πρόοδο, ἔχει [μεγάλη ἐπιμονὴ στὴν] ὑπερηφάνεια καὶ [τὸν] ἐγωισμό.
Ὅταν ὁ ἄνθρωπος [δὲν] ἀγωνίζεται [ἀπὸ καθῆκον ἀλλὰ] μὲ [ζωντανὴ] ἐλπίδα, ἔρχεται ἡ θεία παρηγοριὰ καὶ νιώθει ἔντονα ἡ ψυχὴ τὰ χάδια τῆς ἀγάπης του Θεοῦ.
Εἶναι πολὺ στενὴ ἡ πύλη [ποὺ ἀπομακρύνει ἀπὸ τὴ μικρότητα τοῦ ἐγὼ] καὶ μὴν ἀκοῦτε αὐτοὺς ποὺ σᾶς λένε ὅτι ὅλοι θὰ σωθοῦμε.
Ὅποιος κουράζεται γιὰ τὸν πλησίον του ἀπὸ καθαρὴ ἀγάπη, ξεκουράζεται μὲ τὴν κούραση! Αὐτὸς ποὺ ἀγαπάει τὸν ἑαυτό του καὶ τεμπελιάζει, κουράζεται [ἀκόμα καὶ] μὲ τὸ νὰ κάθεται!
Ὅσο περισσότερο ζεῖ κανεὶς τὴν κοσμικὴ ζωή, [ὄχι μόνο δὲν βρίσκει ἱκανοποίηση, ἀλλὰ] τόσο περισσότερο ἄγχος κερδίζει.
Σελ. 12
