Ἡ αὐτοπεποίθηση εἶναι ἐμπόδιο στὴ Θεία Χάρη. Ὅταν ἀναθέτουμε τὰ πάντα στὸ Θεό, αὐτὸς ‘ὑποχρεώνεται’ νὰ μᾶς βοηθήσει.

Νὰ [κρατιέσαι στὸ παρόν, νὰ] μὴν θυμᾶσαι τὰ κρύα τοῦ χειμώνα, γιατὶ θὰ κρυώνεις καὶ τὸν Αὔγουστο.

Ὁ Θεὸς βοηθάει καὶ δὲν ἀδικεῖ! [Ἐμεῖς καμμιὰ φορὰ νομίζουμε ὅτι ἀδιαφορεῖ ἢ μεροληπτεῖ, ἀλλὰ ἐκεῖνος] βλέπει πιὸ πέρα καὶ τὸν ἐνδιαφέρει, σὰν καλὸς πατέρας, νὰ μᾶς ἔχει κοντά του στὸν παράδεισο. Γι’ αὐτὸ δίνει δοκιμασίες σ’ αὐτὴ τὴ ζωή.