Ἡ ἁπλὴ παρουσία τοῦ εὐφυοῦς ἀνθρώπου εἶναι κατὰ κανόνα, γιὰ τὸν βλάκα, στὸ ἔπακρο προκλητική…
Ὁ βλάκας, ὡς πλησιέστερος στὸ ζωϊκὸ βασίλειο, ἔχει τὴν ἔνστικτη καχυποψία τόσο ἀνεπτυγμένη, ὥστε ν’ ἀδυνατεῖ νὰ διαγνώσει ἢ νὰ καταλάβει συλλογισμοὺς καὶ λογικοὺς ὑπολογισμοὺς τοῦ εὐφυοῦς, ποὺ δὲν βασίζονται στὸ ἔνστικτο ἀλλὰ στὴν διάνοια. Ἄοπλος καὶ ἀνυπεράσπιστος ἀπέναντι στοὺς ψυχροὺς ὑπολογισμοὺς τῆς ξένης διανοίας, τῆς ὁποίας ὁ μηχανισμὸς συμβαίνει νὰ εἶναι γι’ αὐτὸν νοητικὰ ἀπροσπέλαστος, μία μόνη ἄμυνα διαθέτει, ἀκριβῶς ὅπως τὸ ζῶο καὶ ὁ πρωτόγονος ἄνθρωπος: τὴν ἔνστικτη καχυποψία…
Οὐδεὶς εὐφυὴς μέχρι σήμερα δὲν κατόρθωσε νὰ πείσει βλάκα καὶ οὐδεμία συνεννόηση ἐπετεύχθη ποτὲ μεταξὺ ἑτερογενῶν ἐγκεφάλων…
Συνηθισμένος ὁ βλάκας νὰ ‘σκέφτεται’ ὄχι μὲ τὸν νοητικὸ μηχανισμό, ἀλλὰ μὲ χονδροειδεῖς ἔξωθεν ἐντυπώσεις, δὲν ἐρευνάει τὶς αἰτιοκρατικὲς σχέσεις, ἀλλὰ περιορίζεται στὸ γεγονὸς μιᾶς ἐπιτυχοῦς ἀπάτης, γεγονὸς ἀπὸ τὸ ὁποῖο καὶ μόνο συνάγει τὴν βλακεία τοῦ θύματος καὶ τὴν εὐφυΐα τοῦ ἀπατεῶνα.
Ὅτι ὅμως ἡ εὐπιστία τοῦ θύματος ἀποτελεῖ βλακεία, εἶναι ἀληθινὸ μνημεῖο βλακικῆς ‘διάνοιας’ καὶ πολιτιστικῆς ὑποστάθμης. Διότι ἡ εὐπιστία ἑνὸς ἀτόμου, ὡς προϋποθέτουσα τὰ ἄλλα ἄτομα ὡς ἔντιμα εἶναι ἀσφαλῶς τὸ μέγιστο τεκμήριο τῆς πνευματικῆς του ἀνάπτυξης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ του... Ὁ τελευταῖος τῶν βλακῶν θὰ ἠδύνατο νὰ ἐξαπατήσει ἕνα Κὰντ ἢ ἕνα Μπετόβεν καὶ ὁ τελευταῖος τῶν Ἑλλήνων ἕναν Εὐρωπαῖο…
Σελ. 123
