Ἐδῶ δὲν πρόκειται γιὰ εἰδίκευση, στὰ ζητήματα αὐτὰ τὸ σωστὸ ποὺ γνωρίζει παραπάνω ὁ ἄλλος, ἔχω νὰ τὸ μάθω κι ἐγὼ ὁπωσδήποτε — τὴν ἴδια τέχνη, τὴν ἴδια γνώση, τὴν ἴδια ‘εἰδίκευση’, ἀκόμη καλύτερα νὰ τὸν ξεπεράσω ἴσως, ὅσο ψηλὰ κι ἂν βρίσκεται, γιατὶ ἐδῶ δὲν εἶναι μιὰ εἰδίκευση ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο, εἶναι ἡ ἀνθρώπινη φύση. …
*
Ἡ Βίβλος εἶναι σὲ ἐντυπωσιακὸ βαθμὸ ἔργο λογοτεχνικῆς φαντασίας, ὅμως αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν μᾶς ἀφορᾶ ὡς ἱερὸ κείμενο. Ἀντὶ τυφλῆς ἀποδοχῆς ἢ ἀπόρριψης χρειάζεται νὰ ζητηθεῖ σὲ ποιὸ βαθμὸ ἡ ἔμπνευση τῶν μύθων της θὰ μποροῦσε νὰ προέρχεται ἀπὸ κάτι ἱστορικὰ πραγματικό.
Καὶ ὁ πιὸ φανατικὸς ἄθεος εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ συμφωνήσει πὼς ὁ χριστιανικὸς μῦθος, μὲ ὅλους τοὺς περιορισμοὺς καὶ τὰ προβλήματά του, χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἰδιαίτερη δύναμη, ἂν στήριξε παραδόσεις σημαντικὲς ὅσο τῶν χριστιανικῶν λαῶν.
Ἂν ἔστω γινόταν ἀποδεκτὸ ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν εἶναι οὔτε κἂν ἱστορικὸ πρόσωπο καὶ πάντως ὄχι Θεός, ἡ χριστιανοσύνη θὰ ὄφειλε νὰ ἀναγνωρίσει τὴν ἀρχή της σὲ κάποιον Ἑβραῖο ποὺ ἐπινόησε ἕνα παραμύθι γιὰ τὴ γέννηση, τὴ σταύρωση καὶ ὅλα τὰ γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ, τὴ διδασκαλία Του, τὰ πάντα.
Σελ. 12345678910
