Ἂν χρειάζομαι ναὸ γιὰ νὰ βρεθῶ κοντὰ στὸν πανταχοῦ παρόντα, πόσο βέβαιο εἶναι ὅτι ἀπολαμβάνω τὸν Ἴδιο καὶ ὄχι τὸ μέλος τῶν ἁσμάτων, τὴ μυρωδιὰ τῶν θυμιαμάτων, τὰ χρώματα τῶν εἰκόνων; Δὲν λέω ὅτι αὐτὴ εἶναι μιὰ ‘κακὴ’ ἀπόλαυση, ἀλλὰ ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ παριστάνει ὅτι εἶναι, δὲν εἶναι σχέση μαζί Του.
Ὅλα ἔχουν ἀξία στὸν βαθμὸ ποὺ βοηθοῦν νὰ ἐλευθερώνεται ἡ σκέψη ἀπὸ σφάλματα καὶ ἀδράνειες. Οἱ θεσμοί μας πραγματοποιοῦν τὸν σκοπὸ αὐτό; …
*
Ὅσο τὸ ‘ποίμνιο’ παραδίδεται στὸν ἐθιμοτυπισμό, ἔστω ἀπολαμβάνοντας τὶς ὧρες μιᾶς τεχνητῆς κατάνυξης, μὲ δεδομένες τὶς συνθῆκες τῆς ἐποχῆς καὶ μάλιστα τὴν ἀποδέσμευση τῶν κρατῶν ἀπὸ τὸν Κλῆρο καὶ τὴν ἐξάπλωση τῆς δημοκρατίας, δυνάμεων ποὺ εὐνοοῦν κάπως περισσότερο τὸ ἀνεξάρτητο καὶ ὑπεύθυνο ἄτομο, τόσο τὸ θρησκευτικὸ βίωμα θὰ διαβάλλεται ὡς ὀπισθοδρομικὸ καὶ οἱ κοινωνίες θὰ διχάζονται. …
*
Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχουν οὔτε θέλουμε αὐθεντίες νὰ κρίνουν ἀντὶ γιὰ μᾶς τί μᾶς βοηθάει, εἴμαστε καθένας ὑπεύθυνος γιὰ τὸν ἑαυτό του — ὅπως προειδοποιεῖ ἡ Καινὴ Διαθήκη: ὁ νοῶν νοείτω! Ὁ νοῶν, ὄχι ὁ ὑπακούων. Ὁ ὑπακούων εἶναι τυφλός.
