Η ελληνική διανόηση ακολούθησε τον ίδιο δρόμο και με την “πατρώα’ θρησκεία, στην (νεο)πλατωνική ακαδημία του 5ου αιώνα μελετούσαν χαλδαϊκά κείμενα (Στοιχείωσις Θεολογική -Πρόκλος) και διευθυντής της ηταν ενας εξελληνισμένος εβραίος (ονόματι Δομνίνος) . Όλα τα παραπάνω ήταν απολύτως φυσιολογικό να συμβούν ,αφου απο τις κλειστές πόλεις-κράτη περάσαμε σε πολυεθνικά βασίλεια/αυτοκρατορίες (Πτολεμαίοι, Σελευκίδες, Ρωμαϊκή κτλ), ο θρησκευτικός συγκρητισμός ηταν αναπόφευκτος.
Η απαξίωση των παγανιστών της εποχής ηταν παροιμιώδης, ο ίδιος ο Ιουλιανός μας αναφέρει το παράδειγμα των κατοίκων της Αντιόχειας να αδιαφορήσουν παντελώς για την εορτή του πολιούχου τους Απόλλωνα (4ος αιώνας ). Όσον αφορα την ηθική των παγανιστών της εποχής ο Warren Treadgold μας δίνει μια ιδέα στο Α History of the Byzantine State and Society…
Όσον αφορά τις δήθεν διώξεις παγανιστών απο τον Ουάλη (η γνωστή καραμέλα περι Σκυθόπολης) ,ας δούμε τι λεει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (παγανιστης ρωμαίος ιστορικός εκείνης της εποχής) στο Rerum Gestarum Libri 19 XII .Τα δικαστήρια της Σκυθόπολης στήθηκαν για πολιτικούς λόγους. Δεν στήθηκαν για να εξολοθρεύσουν όλους τους Εθνικούς ή όποιον ήταν Εθνικός, αλλά για να δικάσουν τους συγκεκριμένους που ζήτησαν χρησμό από ένα συγκεκριμένο μαντείο της Ανατολής, στέλνοντας σε αυτό γραπτές λίστες με τις επιθυμίες τους να αποκτήσουν ανώτερα κρατικά αξιώματα. Συνεπώς φάνηκαν ύποπτοι ότι συνωμοτούσαν κατά του αυτοκράτορα.
