Αι παροτρύνσεις του Κορανίου προς δυναμικήν, μαχητικήν αντιμετώπισιν των “απίστων” είναι πολλαί και άμεσοι:

“Μάχεσθε μέχρις ότου αποσοβηθή αφ’ υμών ο κίνδυνος του πειρασμού, και όταν δεν υπάρχει άλλη λατρεία ειμή η του μόνου Θεού. Αν οι εχθροί θέσωσι τέρμα εις τας πράξεις αυτών, τότε ας παύσωσιν αι εχθροπραξίαι, εκτός αν πρόκειται περί ασεβών” (Η Βους, 2:189.).

“Οπόταν συναντάτε τους απίστους φονεύετε και κατασφάζετε… Εάν συνδράμητε τον Θεόν εν τη μάχη αυτού κατά των απίστων, και ο Θεός θα συνδράμη υμάς, κατευθύνων τα υμέτερα διαβήματα (Ο Μωάμεθ, 47:4-10).

“Πολεμείτε αυτούς μεχρις ου δεν θα υπάρχη πλέον πειρασμός, μέχρις ου δεν θα υπάρχη άλλη θρησκεία ή του μόνου Θεού” (Τα Λάφυρα, 8:40)…

Αι εκτός της κυριαρχίας του Ισλάμ χώραι ονομάζονται “Οίκος Πολέμου” (Dar al-Harb) και αντιδιαστέλλονται του Dar-al-lslam, του “Οίκου του Ισλάμ”. Είναι περιοχαί αγώνος – ιδιαιτέρως όπου επικρατεί ο πολυθεϊσμός, η αθεΐα, η ειδωλολατρία – έως ότου τεθούν διά της jihad υπό το κράτος της αληθούς πίστεως.

Ο χαρακτήρ του Ισλάμ υπήρξε επιθετικός· εκεί όπου η πειθώ δεν έφερε αποτέλεσμα, το ξίφος απεδεικνύετο πειστικώτερον.