Χρειάζεται προσοχή, διότι ὁ νοῦς τὴν μιὰ στιγμὴ μπορεῖ νὰ σὲ πάει στὸν Παράδεισο καὶ τὴν ἄλλη, ἐὰν δὲν προσέξεις, νὰ σὲ πάει στὴν κόλαση.

Ὅσο μπορεῖς, νὰ προσπαθεῖς νὰ συγκεντρώνεις τὸν νοῦ σου σὲ σκέψεις καλές, ἅγιες, ποὺ ἁγιάζουν τὸν ἄνθρωπο.

[…] Ὁ νοῦς στὶς ἀρχὲς εἶναι φυσιολογικὸ νὰ φεύγει τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς. Μὲ τὴν ἐπιμονὴ ὅμως θὰ δεθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν θὰ Τὸν ἀποχωρίζεται, θὰ θέλει νὰ προσεύχεται συνεχῶς.

Ὕστερα ἀπὸ αὐτὸ ἔρχεται μία τελεία νέκρα, κανένας λογισμὸς δὲν πλησιάζει τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς καὶ ὁ νοῦς μένει ἄδειος ἀπὸ λογισμούς. Μετὰ καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ στάδιο ἔρχεται ἡ θεωρία.

[…] Νὰ προσπαθήσεις νὰ αἰσθάνεσαι πάντοτε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, καὶ νὰ κινεῖσαι σὰν νὰ εἶναι παρόντες. Γιατὶ πράγματι εἶναι παρόντες, ἄσχετα ἂν ἐμεῖς δὲν τοὺς βλέπουμε μὲ τὰ σωματικὰ μάτια.