Ἅμα βλέπετε νωθρότητα ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι καλὰ στὴν ψυχή.
Ἐμεῖς πολλὲς φορές, ὅταν δοῦμε ἕναν ἄνθρωπο ἥσυχο, ἐχέμυθο, κάπως διακριτικό, λέμε, ‘πολὺ καλὸς ἄνθρωπος, ἅγιος ἂνθρωπος.’ Κι ὅμως, μπορεῖ νὰ εἶναι νωθρός.
Οἱ νωθροί, οἱ ὀκνηροί, οἱ τεμπέληδες, δὲν εἶναι ἐντάξει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ. Ἡ τεμπελιὰ εἶναι πολὺ κακὸ πράγμα. Ἡ νωθρότητα εἶναι ἀρρώστια, εἶναι ἁμαρτία. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς θέλει νωθρούς. Ρέμπελα θὰ ζεῖτε;
‘Ἐξέχασα νὰ κάνω αὐτὴ τὴ δουλειά, παραδείγματος χάριν, νὰ κλείσω τὴν πόρτα, ὅταν βγῆκα ἀπ’ τὸ δωμάτιο.’ Τί θὰ πεῖ ‘ἐξέχασα;’ Νὰ θυμηθεῖς! Νὰ προσέξεις!…
Ὁ σωματικὸς κόπος [καὶ ὁ πιὸ τετριμμένος ἢ καθημερινός, δὲν εἶναι κάτι ἄσχετο, ἀδιάφορο καὶ ἀσήμαντο] εἶναι ἀγώνας, ἀγώνας πνευματικός.
Ὅσο ἀπερίσκεπτοι εἶστε, τόσο θὰ βασανίζεσθε. Ἀντίθετα, ὅσο εὐλαβεῖς καὶ προσεκτικοί, τόσο εὐτυχεῖς.
