Στὴν πραγματικότητα θὰ ἤθελα νὰ ρωτήσω, ἔχετε συναντήσει τὸν Ἰησοῦ Χριστό; Ἐσὺ ποὺ λὲς πιστεύω ἢ ἐπαναλαμβάνεις αὐτὸ ποὺ λέει ἕνα βιβλίο ἀκόμα καὶ ἂν εἶναι αὐτὸ τὸ Εὐαγγέλιο;
Ἄνθρωποι ἔρχονται καὶ φεύγουν χωρὶς νὰ ἀντιληφθοῦν τί εἶναι ἡ ζωή…
Γιὰ μένα ἡ ζωὴ εἶναι ἕνα μυστήριο ἀλλὰ μὲ τὴν ἔννοια ὅτι δὲν ἐξηγεῖται μὲ τὶς δυνατότητες τῆς λογικῆς, καὶ ὅταν μερικὲς φορὲς οἱ ἐπιστήμονες προσπαθοῦν νὰ τὸ ἀμφισβητήσουν αὐτὸ γίνονται ἀστεῖοι, ὅπως γίνονται πολλὲς φορὲς καὶ οἱ θρησκευόμενοι οἱ ὁποῖοι μὲ λόγια προσπαθοῦν νὰ ἀποδείξουν εἴτε τὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ ἢ τῆς μεταθανάτιας ζωῆς.
Ἡ αἰωνιότητα δὲν εἶναι τόπος ἢ χρόνος ἀλλὰ τρόπος…
Οἱ συγκυρίες ἔχουν διπλὴ ὄψη, ὅπως εἴπαμε γιὰ τὴν κρίση, γιὰ κάποιους συμφορὰ καὶ γιὰ ἄλλους εὐκαιρία.
Ἔτσι λοιπόν, τὸ κακὸ ποὺ μοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι δὲν εἶναι αὐτὸ ποὺ μὲ καθορίζει, ἀλλὰ τὸ κακὸ ποὺ μὲ καθορίζει εἶναι αὐτὸ ποὺ κάνω ἐγὼ στοὺς ἄλλους, καὶ τελικὰ τὸ κακὸ ποὺ μὲ καθορίζει εἶναι τὸ κακὸ ποὺ κάνω ἐγὼ στὸν ἑαυτό μου.
Ἀποσπάσματα ἀπὸ συνέντευξη μὲ τὸν Γ. Πανταζόπουλο
Σελ. 12
