«[…] Κατανυσσόμενοι καὶ ἑνοῦντες τὴν φωνὴν τῆς ψυχῆς μας εἰς τοὺς λυρικοὺς τῆς Ἐκκλησίας ὕμνους τοὺς κατακηλοῦντας ἡμᾶς διὰ τῆς γλυκυτάτης βυζαντινῆς μούσας των, ἂς ἐνωτισθῶμεν τὴν μελαγχολικὴν κ᾿ ἐμπνέουσαν ἀκολουθίαν τοῦ Νυμφίου, ἐπιλαθόμενοι τοῦ γηΐνου κόσμου καὶ μετὰ τοῦ Θεοῦ συναδελφούμενοι.
«Εἰσέλθωμεν εἰς τοὺς ναούς καὶ ἴδωμεν ἄλλον κόσμον, κόσμον Οὐράνιον. Ἑνωθῶμεν τοὐλάχιστον πνευματικῶς ἐκεῖ εἰς τὰς Ἐκκλησίας, γινόμενοι ὅλοι ἀδελφοί, ὅλοι ἴσοι ἀπέναντι τοῦ Ἐσταυρωμένου. Ἐκεῖ πρό τοῦ θυσιαστηρίου ἂς σιγήσουν τά πάθη, καὶ ἂς ὁμιλήσῃ ἡ καρδία, καὶ ἂς ἀκουσθῇ ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως…».
____
Ἀπὸ τὸ σημείωμα τοῦ Π. Ἀνδριόπουλου, Τὸ μέλος τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος κατὰ τὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη
Βιβλιογραφία
1. Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης Ἅπαντα, ἐπιμέλεια – κριτικὴ ἔκδοση Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος, Ἀθήνα 1988, τ Ε´.
2. Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης [Τὸ λάβαρον] ἀνέκδοτες παπαδιαμαντικὲς σελίδες ἀπὸ τὸ Ἀρχεῖο Ἀπόστολου Γ. Παπαδιαμάντη – ἐπιμέλεια Φώτης Δημητρακόπουλος, Ἀθήνα 1989.
3. Ἀνέστη Γ. Κεσελόπουλου, Ἡ Λειτουργικὴ Παράδοση στὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη, Θεσσαλονίκη 1994.
