Ἡ ἐξαγγελία αὐτοῦ τοῦ τρόπου ὑπάρξεως ποὺ ἐνσάρκωσε ὁ Χριστὸς καὶ στὸν ὁποῖο καλεῖται κάθε ἄνθρωπος, εἶναι τὸ εὐ-αγγέλιο τῆς Ἐκκλησίας… Συνοψίζεται τὸ ἐκκλησιαστικὸ εὐ-αγγέλιο στὸ κήρυγμα τῆς ἀγάπης. Ἀλλὰ ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀτομικὴ ἀρετή, ἦθος ἀτομικῆς συμπεριφορᾶς – δὲν εἶναι ἁπλῶς φιλαλληλία, φιλευσπλαχνία, ἀλτρουϊσμός, φιλοστοργία… Εἶναι τὸ ἄθλημα νὰ ἐλευθερωθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν ὑποταγὴ στὶς ἐπιταγὲς τῆς ἀτομικῆς του φύσης… νὰ ὑπάρχει ἀγαπῶντας καὶ ἐπειδὴ ἀγαπᾶ… Ἡ ἀγάπη ποὺ ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸν θάνατο, σημαίνεται ὡς ὑπαρκτικὸ ἀπήχημα τῆς ὑπακοῆς τοῦ Χριστοῦ στὸ θέλημα τοῦ Πατρός: Ὑπακοῆς ποὺ νοεῖται στοὺς ἀντίποδες τῆς πειθαρχίας καὶ τῆς νομικῆς ὑποχρέωσης, ἔκφανση “ἐρωτικῆς παραφορᾶς”, τρόπος ὑπάρξεως αἰτιατὸς τῆς ἀγάπης.
—
Ἀποσπάσματα ἀπὸ Χρ. Γιανναρᾶ, Ἐνάντια στὴ θρησκεία.
Σελ. 12
