Και τα δύο είναι προβλήματα. Και το να απαξιώνεις εσύ, που πρέπει να λειτουργείς ως πρότυπο, τη μητρική σου γλώσσα και να πέφτεις σε λάθη και να χρησιμοποιείς τη γλώσσα για συγκάλυψη και όχι για αποκάλυψη.
Σήμερα, βρισκόμαστε μπροστά στην αίσθηση ματαίωσης προσδοκιών και προσωπικών επιδιώξεων. Το επόμενο βήμα μετά από αυτή την απέραντη πίκρα, όπως τη λέω εγώ, είναι να προχωρήσει κανείς σε μια αποστασιοποίηση από τα πράγματα και σε μια μορφή αδιαφορίας.
Εξαναγκάζεσαι να φτάσεις εκεί, δεν είναι δική σου επιλογή. Λόγω της κόπωσης και της ματαίωσης παραιτούνται άνθρωποι δραστήριοι κατά τα άλλα. Αισθάνονται ότι δεν τους αφορούν αυτά που γίνονται και δεν υπάρχει δυνατότητα παρέμβασης. Αν μιλάμε για ενεργούς πολίτες, είναι, ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε μια χώρα, σε συνδυασμό κιόλας με τη μετανάστευση νέων ανθρώπων, επιστημόνων, μορφωμένων. Ολα αυτά μαζί βγάζουν μια μαυρίλα, μια καταχνιά, που επιδρά και ψυχικά…
Συναντώ νέους ανθρώπους, παιδιά, και το βλέπεις ήδη σε πρώιμη ηλικία. Κι όσο μεγαλώνουν αυξάνεται, γίνεται πιο επώδυνο και οδηγεί σε καταστάσεις που δεν βοηθούν ούτε την ανάπτυξη ούτε τίποτα…