Η ΑΡΠΑΓΗ τῆς Βρισηΐδας ὁδήγησε τὸν Ἀχιλλέα στὸ περιθώριο τῶν συγκρούσεων. Ἡ ἀπώλεια τοῦ Πάτροκλου τὸν γύρισε στὸ πεδίο τῆς μάχης, μὲ καθοριστικὲς συνέπειες γιὰ τὸν ἴδιο καὶ τὴν ἔκβαση τοῦ πολέμου. Ἡ ἁρπαγὴ τῆς Ἑλένης προκάλεσε τὸν πόλεμο.

“Γιατί πρέπει νὰ πολεμοῦν μὲ τοὺς Τρῶες οἱ Ἀργεῖοι;[[241]] Γιατί σύναξε λαὸ καὶ τὸν ἔφερε ἐδῶ ὁ Ἀτρείδης; Γιὰ τί ἄλλο, ἂν ὄχι γιὰ τὴν Ἑλένη μὲ τὰ ὄμορφα μαλλιά; Μήπως μόνο οἱ Ἀτρεῖδες ἀνάμεσα στοὺς θνητοὺς ἀγαπᾶνε τὶς γυναῖκες τους; Καθένας ποὺ εἶναι ἀγαθὸς καὶ μυαλωμένος, ἀγαπάει τὴν δική του καὶ τὴν προσέχει, ὅπως κι ἐγὼ ἀγαποῦσα τὴν δική μου μὲ ὅλη τὴν ψυχή μου, παρόλο ποὺ τὴν ἀπόκτησα μὲ τὸ δόρυ.”[242]

Ἡ Τροία τὴν ὁποία τίμησε ὁ Ὅμηρος μὲ τὸν ὑψηλότερο δυνατὸ τρόπο (“οἱ θεοὶ δὲν εἶναι ὅλοι μὲ τὸ μέρος τῶν Ἑλλήνων — οἱ μισοὶ περίπου εἶναι μὲ τὸ μέρος τῶν Τρώων”[243]), ἦταν ἡ Τροία ποὺ ἀγάπησε τὴν Ἑλένη. Δὲν ἀληθεύει ὅτι “ὁ Ὅμηρος σηματοδοτεῖ τὴν καθοριστικὴ μετάβαση στὴν δυτικὴ πραγματικότητα, μὲ τὴν ὁριστικὴ ὑπέρβαση τοῦ ἀνατολικοῦ κόσμου”,[244] ἐκτὸς ἂν δίνεται μόνο γεωγραφικὴ σημασία στὶς ἔννοιες ἀνατολῆς καὶ δύσης,[245] ἢ ἂν στὸν τρωϊκὸ πόλεμο προβάλλονται ἀλλότρια σχήματα. Ὁ τρωϊκὸς εἶναι στὴν πραγματικότητα ἐμφύλιος πόλεμος. Ἐφόσον Ἕλληνες καὶ Τρῶες ἔχουν τὶς ἴδιες ζωντανὲς ἀξίες, εἶναι στὴν οὐσία ὁ ἴδιος λαός, τοῦ ὁποίου ἕνα μέρος δοκιμάζεται καὶ ἀπαξιώνεται, ἐνῷ τὸ ἄλλο, ἐπίσης δοκιμαζόμενο, κρατάει τὴν κοινὴ ἀλήθεια, ὅμως ὄχι καθαρή, ὁπότε εἰσέρχεται σὲ ἀκόμα μεγαλύτερη δοκιμασία.