Ἡ Βυζαντινή μας Αὐτοκρατορία δὲν πρόκειται βέβαια νὰ ξαναζήσει σὰν σχῆμα πολιτιστικὸ καὶ κρατικό, ὅπως δὲν γίνεται νὰ ξαναζήσει σὲ δεύτερη ἔκδοση ἡ Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία ἢ ὁ Σπαρτιατικὸς ἐθνικιστικὸς ὀργανισμός. Κάθε ἐποχὴ βρίσκει τὶς πολιτικὲς ἐκφράσεις της, ποὺ εἶναι ἀνεπανάληπτες, ἀφοῦ ἀποτελοῦν τὴν συνισταμένη τῶν ἐπικαιρικῶν στοιχείων τῆς ζωῆς. Ἀλλὰ ἡ θρησκεία;
Αὐτὴ εἶναι μιὰ μορφὴ τοῦ πολιτισμοῦ, ποὺ ἢ ζεῖ, ὑφίσταται, καὶ ὑπάρχει μὲ ὅλες τὶς κύριες αἰσθητικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἐκφράσεις της, ἢ χάνεται καὶ σβήνει μαζί με αὐτές, καὶ τότε ἀποτελεῖ ὑλικὸ μουσειακῆς καὶ ἐπιστημονικῆς μελέτης γιὰ τοὺς μεταγενέστερους. Ἔτσι, ἢ ἐξακολουθοῦμε νὰ ἤμαστε ἑλληνοχριστιανοί, ὅπως μᾶς ἔπλασε μὲ ἐπεξεργασία 1650 χρόνων τὸ Βυζάντιο, ὁπότε θὰ ἐξακολουθοῦμε νὰ ἔχουμε τὴ βυζαντινὴ θρησκευτικὴ τέχνη, καθὼς καὶ τὴν τελετουργικὴ πομπὴ καὶ τὰ ἄμφια καὶ τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα τοῦ Βυζαντίου, ἢ ἁπλῶς… θὰ πάψουμε νὰ ἤμαστε χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι, ὁπότε ὁ καθένας θὰ εἶναι ἐλεύθερος νὰ κάνει τοῦ κεφαλιοῦ του στὰ ζητήματα τῆς θρησκείας καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως γίνεται μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἀναρχία τῆς ἀμερικανικῆς ἐθνολογικῆς πανσπερμίας. Ἐδῶ συμβιβασμός, ὕποπτα μίγματα καὶ νοθεῖες δὲν χωρᾶνε.
