Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Και όλοι φοβόμαστε πως θα το ξαναδούμε. Ο νέος που ζώνεται με εκρηκτικά και φορτωμένος με σούρες του Κορανίου, την τυφλή πίστη στον Θεό του και ένα σωρό ναρκωτικές ουσίες, δεν αφοπλίζεται ούτε απ’ τις καλές προθέσεις ούτε απ’ τον ανθρωπισμό μας.

Αυτά θα ίσχυαν ενδεχομένως αν διεκδικούσε για τον εαυτό του συνθήκες για καλύτερη ζωή. Θέλει όμως να σκοτώσει και να σκοτωθεί. Είναι από μόνος του ένα απελευθερωμένο ένστικτο θανάτου.

Υπάρχουν πολιτικές παράμετροι, οι οποίες θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο; Υπάρχουν, αλλά δεν φτάνουν.

Το Ισλαμικό Κράτος θέλει να μεταφέρει τον πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης, αξιοποιεί τους μουσουλμάνους που ζουν εκεί και εκμεταλλεύεται τις συνθήκες ελευθερίας που απολαμβάνουν τα κράτη της Ενωσης. Η «πολιτική» διάσταση του πολέμου αφορά περισσότερο τις τεχνικές του και λιγότερο την ουσία του.

Το Ισλαμικό Κράτος και οι τζιχαντιστές δεν θέλουν να επεκτείνουν την επικράτειά τους, να κατακτήσουν εδάφη. Θέλουν να καταστρέψουν τον δυτικό πολιτισμό.