Ὁ μοναχισμὸς τρέφει τὴν ἑνότητα. Ξέρετε τὸν πατέρα Πορφύριο τῆς Πολυκλινικῆς Ἀθηνῶν; Λοιπόν, αὐτὸς πιστεύει ἀκόμα καὶ στὰ Ἀναστενάρια, γιατὶ εἶναι, λέει, μέσα στὶς δυνατότητες τῆς ψυχικῆς ἐξάρσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀσχέτως ἂν εἶναι εἰδωλολατρικά, ἀφοῦ εἶδε στὰ Καυσοκαλύβια ἕναν καλόγερο τὴν ὥρα τῆς Ἀνάστασης νὰ παίρνει 33 κεριὰ —ἰσάριθμα μὲ τὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ— καὶ νὰ τὰ βάζει κάτω ἀπὸ τὰ γένια του χωρὶς νὰ καίγεται, λέγοντας: «Τί δροσιά, Κύριε, τί δροσιά».
Ἡ δυνατότητα μεταβολῆς τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων —τῆς ἀρρώστιας σὲ ὑγεία, τῆς φωτιᾶς σὲ χλόη… τοῦ οἴνου σὲ αἷμα καὶ τοῦ ψωμιοῦ σὲ σῶμα— ἀπαιτεῖ παραδοχή, ἀσχέτως ἂν αὐτὴ ἡ παραδοχὴ εἶναι κατοχυρωμένη μὲ ἕναν σταυρό.
Στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα ὁ ἄνθρωπος, προσηλούμενος καὶ πάσχων, πιστεύει στὴν ἀμεσότητα ν’ ἀλλάξει τὴν τύχη του. Μόνο ἔτσι πιστεύω στὸν σταυρό: ὅταν τὸν δῶ ὡς γεωγραφία τῶν ὁριζόντων ποὺ μποροῦν ν’ ἀλλάξουν τὴ φύση μου.
Ἀλλὰ τὸ ὅτι ἐσὺ μπορεῖς νὰ βγάλεις τὰ ἐνδύματά σου γιὰ νὰ δείξεις τὴ γύμνια τοῦ σώματός σου δὲν σημαίνει ὅτι τὰ ἐνδύματα δὲν εἶναι ἀπαραίτητα. Δὲν προχωράει ἔτσι ἡ ἀπομυθοποίηση.
