Τὸ παιδὶ στὴν οὐσία υἱοθετεῖ τὶς βρώμικες ἀξίες τῶν γονέων. Τί τοῦ πουλᾶνε τόσα χρόνια;

Ἐρχόταν  ὁ ἐφοριακὸς πατέρας ποὺ ἔκλεινε τὴν ἐπιχείρηση κάποιου γιατὶ δὲν τοῦ δίνει τὴν μίζα γιὰ νὰ φτιάξει τὴ βίλλα στὸ ἐξοχικὸ καὶ πηγαίνει στὸ σπίτι καὶ καμαρώνει γιὰ αὐτό.

Τὸ μικρὸ παιδὶ τί ἀποκομίζει ἀπὸ αὐτό; Πρῶτον, ὅτι ὁ κόσμος ἐκεῖ ἔξω εἶναι μία ζούγκλα, καὶ ὅταν ἔρθει ἡ στιγμὴ νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν κοιλιὰ τῆς μάνας του ψυχολογικά, πῶς νὰ βγεῖ καὶ ποῦ νὰ πάει, ἔχει πανικὸ καὶ ὀργὴ γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ τὸν εὐνούχισαν.

Ἐπίσης, δὲν ξέρω κάποιοι χριστιανοὶ πῶς τὸν διαβάζουν τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος δὲν ἀσχολήθηκε οὔτε μὲ τὴν Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία οὔτε μὲ τὸν Ἡρώδη, ἀλλὰ εἶπε ὅτι ἐχθρὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ‘οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ’…

Οἱ ἄνθρωποι πηγαίνουν στὴν ἐξομολόγηση μὲ κάποια αἰσθήματα ἐνοχῆς γιὰ μία συγκεκριμένη πράξη καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι μετάνοια.

Ἡ μετάνοια σημαίνει, ἀλλαγὴ τρόπου ζωῆς, ὄχι νὰ ἀπαλλαγεῖς ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ γιατὶ τὸ ἔκανες καὶ πῶς τὸ ἔκανες…

Τί σημαίνει πιστεύω; Ὅτι ἔχεις μία ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν Θεό, τὸν Χριστό, ὄχι ὅτι ἁπλὰ λέω ‘πιστεύω εἰς ἕνα Θεὸ Πατέρα Παντοκράτορα’.