Μεταφέρω στὴν δημοτικὴ ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ δοκίμιο τοῦ Λεμπέση, Ἡ τεράστια σημασία τῶν βλακῶν στὸν σύγχρονο βίο.

Ἡ ἔμφυτη τάση τοῦ βλάκα, ποὺ συνήθως φθάνει σὲ ἀληθινὴ μανία, νὰ ἀνήκει σὲ ἰσχυρὲς καὶ ὅσο τὸ δυνατὸ περισσότερες πάσης φύσεως ὀργανώσεις, ἐξηγεῖται πρῶτον, ἀπὸ τὴν εὐκολία τῆς ἀγελοποίησης, στὴν ὁποία μονίμως ὑπόκειται, ἐπειδὴ στερεῖται ἀτομικότητος (ἀπ’ ὅπου καὶ τὸ μῖσος του κατὰ τοῦ ἀτόμου καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ), καὶ δεύτερον, ἀπὸ τὸν ἀτομικὸ ζωώδη πανικό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο μονίμως κατατρύχεται, ἀπὸ τὸν δικαιολογημένο φόβο μήπως περιέλθει στὸ κάθε εἴδους προλεταριᾶτο.

Ἡ τάση αὐτὴ ἀποτελεῖ ἀκαταμάχητο σχεδὸν τεκμήριο τοῦ βαθμοῦ τῆς πνευματικῆς του ἀναπηρίας. Ἔτσι δημιουργεῖται αὐτόματη συρροὴ βλακῶν στὶς πάσης φύσεως ὀργανώσεις, οἱ ὁποῖες, ἂν εἶναι συμφεροντολογικές, διατηροῦν τουλάχιστον τὴν σοβαρότητα τῶν συμφερόντων τους, ἂν ὅμως εἶναι ‘πνευματικές’ περιέρχονται μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου σὲ πλήρη βλακοκρατία. Στὸ φαινόμενο αὐτὸ ὀφείλει τὸν ἐκφυλισμό του λ.χ. ὁ μασωνισμός, οἱ ἁπανταχοῦ Ροταριανοὶ ὅμιλοι, ὅλοι οἱ ‘πνευματικοὶ’ σύλλογοι…