Ἀπὸ τὰ στοιχεῖα

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ἕνα σχόλιο τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ παραξενεύτηκα μὲ τὴν ἀναφορά του στὴν Ἅγια Νύχτα. Μίλησε γιὰ θρησκευτικὴ ὑπανάπτυξη τῆς Δύσης πολὺ ἀπρόσεκτα, ἀναφερόμενος στὴν ‘ἑλληνικὴ’ ἐκδοχὴ τοῦ ποιήματος. Ὑπάρχουν πραγματικὲς αἰτίες ποὺ θὰ ἐπέτρεπαν νὰ γίνει λόγος γιὰ θρησκευτικὴ ὑπανάπτυξη στὴν Δύση, ὅμως ἡ συγκεκριμένη ‘Ἅγια Νύχτα’ εἶναι δική μας καὶ δὲν ἐκφράζει μόνο ἀσθένεια ἀλλὰ μιὰ ἀθλιότητα ἐν συγκρίσει πρὸς τὴν ὁποία ἡ Δύση ἀποδεικνύεται ὄαση πνεύματος.

Ἡ δυτικὴ Ἅγια Νύχτα, στὴν γερμανικὴ εἴτε στὴν ἀγγλικὴ ἐκδοχή, δὲν ὑστερεῖ καθόλου, γιὰ παράδειγμα, ἀπὸ τὸν ὕμνο τοῦ ἅγιου Γρηγόριου τοῦ Θεολόγου, Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε… Στὴν ‘ἑλληνικὴ’ ἐκδοχὴ ὅμως ἐπικρατεῖ χυδαιότητα καὶ καθωσπρεπισμός. Οἱ ‘μεταφραστὲς’ δὲν ἀπομακρύνθηκαν ἁπλῶς ἀλλὰ διατήρησαν τὶς λιγώτερες δυνατὲς ἐπαφές, σὲ τέτοιο βαθμὸ ξεπεσμοῦ, ὥστε καὶ μόνο ὅτι ἀκόμη σήμερα μέσῳ τῆς δικῆς τους ‘μετάφρασης’ τραγουδᾶμε τὸ πρωτοτύπως ἀξιόλογο αὐτὸ ποίημα, ἀποδεικνύει ἐρείπια τὴν εὐαισθησία μας. Ἂς διαβάσουμε γιὰ παράδειγμα τὴν ἀγγλικὴ ἐκδοχή, τὶς πιὸ γνωστὲς πρῶτες δύο στροφές.