Ἀκόμη κι ἂν συνεχίζατε ἑρμηνεύοντας τὴν ἀγάπη ὡς κατάφαση τοῦ ἄλλου πάνω ἀπὸ τὸν ἑαυτὸ ἀπολύτως, σύμφωνα μὲ τὴν διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ μπορούσατε νὰ ἔχετε θετικὸ περιεχόμενο, δηλαδὴ ἐμπειρία πῶς γίνεται αἰσθητὴ καὶ ἀντιληπτὴ ἡ κατάφαση αὐτή, ἐπειδὴ ὁ συλλογισμὸς δὲν ὁδηγεῖ στὴν ἐμπειρία τῆς πραγματικότητας, τὸ πολὺ σὲ περίγραμμά της.
Προσπαθεῖστε νὰ σκέφτεστε ἀπροκατάληπτα, συζητῶντας, διαβάζοντας, κυρίως συζητῶντας μὲ ὅσους ἡ ἀνθρωπότητα ἀναγνωρίζει ἐδῶ καὶ χιλιετίες στὶς πρωταρχὲς τῆς σκέψης, εἴτε Πλάτωνας εἶναι, εἴτε Ὅμηρος ἢ Ἀριστοτέλης, γιὰ νὰ ὑπερνικήσετε καὶ βαθύτερες προκαταλήψεις καὶ πλάνες σας, ἔτσι καλλιεργῶντας φιλία γιὰ τὴν κατανόηση καὶ τὴν ἀλήθεια. Ὅμως τὴν ἴδια τὴν ἀλήθεια μὲ σάρκα καὶ ὀστὰ δὲν θὰ τὴν δώσει ὁ συλλογισμὸς ὡς τεχνική. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ἂν εἶναι ἀρκετὰ μεγάλη, θὰ βοηθήσει.
Θάλεια
1.Ίσως η ανάγκη μας να δικαιολογίσουμε τις σεξουαλικές σχέσεις να μην πηγάζει από το ενδιαφέρον για την ηδονή, η οποία είναι μικρού ενδιαφέροντος σε σχέση με την όντως κοινωνία των προσώπων, αλλά από την επιθυμία να βρούμε ένα δρόμο μέσα από τον οποίο η ύπαρξη της σεξουαλικής σχέσης να μη φθείρει την καθαρότητα των δύο προσώπων και να μην ελαττώνει την πνευματική τους ενότητα και προοπτική.
Θάλεια
2.Πιστεύω ότι τον παρεξηγήσατε λίγο τον Μεσογαίας σκεπτόμενος ότι υποστηρίζει πως είναι αναγκαίες οι σεξουαλικές σχέσεις για την ολοκλήρωση της αγάπης. Άν το πίστευε αυτό μάλλον θα είχε ακολουθήσει διαφορετικό δρόμο από αυτόν στον οποίο βρίσκεται..
Θάλεια
3. Φυσικά εγώ οφείλω να παραδεκτώ πως δεν το διάβασα με κριτική διάθεση το κείμενο, και γι’αυτό μάλλον δεν ενοχλήθηκα. Διάβαζα, όπως συνήθως,πιο πολύ αφήνοντας τον εαυτό μου να νιώσει αυτό που θέλει να πει ο συγγραφέας-ομιλιτής, παρά αναλύωντας τα επιχειρήματά του ένα προς ένα. Και μάλλον δυστυχώς, αντίστοιχος είναι συνήθως και ο τρόπος που εκφράζομαι..
Silentiarius
Γιὰ τὸ 1ο. Θὰ ὑπῆρχε ἀνάγκη δικαιολόγησης, μόνο ἂν οἱ σεξουαλικὲς σχέσεις ἦταν ἐπιβεβλημένες. Ὅμως, ἀντίθετα, τὶς ἐπιλέγουμε, ἐνίοτε ὡς τὴν μεγαλύτερη δυνατὴ ἀπόλαυση. Ἂς ὑπολογισθεῖ ἐπίσης ἡ πουριτανικὴ ἄποψη, ἡ ὁποία (προσπαθεῖ νὰ) ἀντιμετωπίζει τὶς σεξουαλικὲς σχέσεις ἐργαλειακά, σὰν ἕνα ἀναγκαῖο κακὸ γιὰ τὴν τεκνοποιΐα, ἄποψη πρὸς τὴν ὁποία τείνει (χωρὶς νὰ φθάνει ὣς ἐκεῖ) καὶ ὁ Μεσογαίας, καὶ πολλοὶ Ὀρθόδοξοι.
Ἡ ἡδονὴ δὲν εἶναι κάτι κακό, οὔτε κἂν ἐκείνη τῶν σεξουαλικῶν σχέσεων, ἀλλὰ γίνεται ἐμπόδιο ὅσο τὸ ζευγάρι προχωράει στὴν ἀγάπη. Γι αὐτὸ στὴν Ἐκκλησία δὲν ἐπιτρέπουμε οὔτε κἂν μουσικὰ ὄργανα, ἐνῶ καὶ τὸ ἴδιο τὸ μέλος ἔγινε ἀποδεκτὸ μόνο μετὰ ἀπὸ πολλὲς συζητήσεις καὶ δισταγμούς. Ἴσως ξενίσει ὁρισμένους ἀναγνῶστες, ἰδίως τοὺς λεγόμενους ‘νεο-ορθόδοξους’, ἀλλὰ ἡ ἀγάπη ἔχει καθαρὰ νοητικὸ περιεχόμενο, ἀφορᾶ κατὰ κύριο λόγο στὶς ἀνώτερες δυνάμεις τῆς ψυχῆς, μολονότι τὴν ἀντιλαμβάνονται καὶ τὴν ἀπολαμβάνουν ἐπίσης οἱ αἰσθήσεις.
Γιὰ τὸ 2ο. Ἴσως πάλι δὲν κινεῖται μὲ ἀφορμὴ τί θὰ ἐπέλεγε γιὰ τὴν προσωπική του πνευματικὴ πορεία, ἀλλὰ δικαιολογῶντας τὴν εὐλογία τοῦ γάμου καὶ μαζὶ τῶν σεξουαλικῶν σχέσεων ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Στὴν δεύτερη περίπτωση, θὰ τὸν βοηθοῦσαν ὅσα λέει σχετικὰ ὁ Παῦλος. Ὅμως δὲν εἶναι σωστὸ νὰ κρίνουμε ἀπὸ προθέσεις, ποὺ μπορεῖ καὶ νὰ ἀγνοοῦμε, ὅταν ὁ συγγραφέας ἔχει ἐκπεφρασμένη ἄποψη.
Γιὰ τὸ 3ο. Δὲν εἶναι ὁπωσδήποτε ἀπαράδεκτο νὰ ἀφήνεται κανεὶς ἔχοντας τὴν πρώτη ἐντύπωση πιὸ ἄμεση, γιατὶ κάθε φιλοσοφικὸ κείμενο, στὸν βαθμὸ τῆς ἀξίας του, περιέχει ὑπόρρητες προϋποθέσεις τὶς ὁποῖες μποροῦν νὰ κρίνουν οἱ ἀντίστοιχες προσωπικές μας. Ἐφόσον ὅμως τὸ ἴδιο τὸ κείμενο γίνεται κριτικό, ἐπιθυμεῖ ἀπὸ μᾶς νὰ ἔχουμε ἀργὰ ἢ γρήγορα καὶ μιὰ τέτοια ἀναμέτρηση μαζί του.