Διάβαζα τὸ βιβλίο τοῦ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Νικόλαου, Ἐλεύθεροι ἀπὸ τὸ γονιδίωμα. Πρόκειται γιὰ συλλογὴ κειμένων περὶ ζητημάτων βιοηθικῆς ποὺ ὁ συγγραφέας προσπαθεῖ νὰ σκεφτεῖ ὑπὸ τὸ φῶς ὀρθόδοξων προϋποθέσεων.

Σύμφωνα μὲ τὸν τίτλο κεντρικὴ θέση στὴν συλλογιστικὴ κατέχει ἡ ἐλευθερία, ἡ ὁποία νοεῖται ὡς ἀποδέσμευση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν γονιδιακή του σύσταση. Θὰ μποροῦσε ὁ συγγραφέας νὰ εἶχε ἀποφύγει τὴν ἀπροσεξία, ὄχι μόνο μέσα ἀπὸ τὴν κοινὴ λογική, ἀλλὰ καὶ ἀξιοποιῶντας τὴν πατερική μας γραμματεία, ἤδη τὴν ἀρχαία ἑλληνική — ἂν σκεφτόταν γιὰ παράδειγμα τὸν Τίμαιο τοῦ Πλάτωνα — τὸ Περὶ Κατασκευῆς τοῦ Ἀνθρώπου, τοῦ ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, ἀναλογιζόμενος τὴν ἑρμηνεία ποὺ συμβαίνει στὰ ἔργα αὐτὰ τῶν σχετικῶν ἰδιοτήτων τῆς ἀνθρώπινης φύσης ὡς βοηθητικῶν τῆς ἐλευθερίας, ὄχι ὡς ἐμποδίων της. Ἀκόμη καὶ ὅσα φαίνονται ἁπλὸς ‘προγραμματισμὸς’ τοῦ ἀνθρώπου, στὴν πραγματικότητα συντελοῦν γιὰ τὸ ἀντίθετο, γιὰ τὴν πραγμάτωση τῆς ἐλευθερίας. Δὲν χρειάζεται λοιπὸν ἁπλὴ ἀποδέσμευση, ἀλλὰ ἑρμηνεία καὶ ἀξιοποίηση τῆς γονιδιακῆς τάξης, ἐκμετάλλευση τῶν ἰδιοτήτων της γιὰ νὰ ἀντλοῦνται πνευματικὲς ἐπιγνώσεις.