Για έναν πεθαµένο κοσµικά και αναστηµένο πνευµατικά δεν υπάρχει ποτέ καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος, γιατί περιµένει τον θάνατο µε χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται.
Αλλά χαίρεται και γιατί ζη, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό, και νιώθει ένα µέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης, και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη.
Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται µε φιλότιµο και αυταπάρνηση και, επειδή έχουν µπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθηµερινά, ετοιµάζονται πιο πνευµατικά, αγωνίζονται τολµηρότερα και νικούν την µαταιότητα.
Όταν µια ψυχή είναι τακτοποιηµένη και ανεβαίνη στον Ουρανό, δεν µπορούν τα ταγκαλάκια να την πειράξουν. Ενώ, αν δεν είναι τακτοποιηµένη, βασανίζεται από τα ταγκαλάκια. Μερικές φορές µάλιστα ο Θεός επιτρέπει να βλέπη τα τελώνια η ψυχή του ανθρώπου που έχει χρέη, την ώρα που ψυχορραγεί, για να βοηθήση εµάς που θα ζήσουµε ακόµη, ώστε να αγωνισθούµε να εξοφλήσουµε εδώ τα χρέη µας.
Να σκέφτεσθε ότι δεν έχουµε τίποτε δικό µας. Όλα ο Θεός µας τα έχει δώσει. Όλα όσα έχουµε είναι του Θεού. Μόνον οι αµαρτίες είναι δικές µας.
Σελ. 12
