Ο Θεός ξέρει φυσικά σε τι κατάσταση βρίσκεται ο καθένας µας, αλλά, επειδή εµείς δεν ξέρουµε, επιτρέπει να δοκιµασθούµε, για να γνωρίσουµε τον εαυτό µας, να βρούµε τα πάθη που υπάρχουν κρυµµένα µέσα µας και να µην έχουµε παράλογες απαιτήσεις την ηµέρα της Κρίσεως. Γιατί, και να παρέβλεπε τα πάθη µας και να µας έπαιρνε όπως είµαστε στον Παράδεισο, και εκεί πάλι θα δηµιουργούσαµε προβλήµατα.
Γι’ αυτό ο Θεός επιτρέπει στον διάβολο να δηµιουργή εδώ πειρασµούς, για να µας ξεσκονίζουν, ώστε να ταπεινωθή και να εξαγνισθή η ψυχή µας µε τις θλίψεις, οπότε µετά µας χαριτώνει. Η πραγµατική χαρά γεννιέται από την πίκρα που γεύεται κανείς µε χαρά για τον Χριστό που πικράθηκε, για να µας σώση. Ο Χριστιανός πρέπει να χαίρεται ιδιαίτερα, όταν τον βρίσκη κάποια δοκιµασία, χωρίς να έχη δώσει ο ίδιος αφορµή.
Ο Θεός αφήνει τον διάβολο ελεύθερο µέχρις ενός σηµείου να πειράξη τον άνθρωπο, και τον άνθρωπο τον αφήνει ελεύθερο να κάνη το καλό ή το κακό. ∆εν φταίει όµως ο Θεός για το κακό που θα κάνη ο άνθρωπος. Ο Ιούδας λ.χ. ήταν µαθητής του Χριστού. Μπορούµε να πούµε ότι ήταν θέληµα Θεού να γίνη προδότης; Όχι, αλλά ο ίδιος ο Ιούδας επέτρεψε στον διάβολο να µπη µέσα του. Κάποιος είπε σε έναν ιερέα: «Πάτερ, σε παρακαλώ, κάνε ένα Τρισάγιο για τον Ιούδα». Ήταν δηλαδή σαν να έλεγε: «Εσύ, Χριστέ, είσαι άδικος· έτσι ήταν θέληµά Σου, να Σε προδώση ο Ιούδας· γι’ αυτό τώρα βοήθησέ τον».
Σελ. 12
