Ἡ τακτικὴ αὐτή, στὴν συγκεκριμένη περίπτωση, ὄχι μόνο ‘ἔξυπνη καὶ προσεγμένη’ δὲν εἶναι, ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο, ἐφόσον δὲν ἐνδιαφέρει καθεαυτὴν ἡ ματαίωση τῆς ἐνταξιακῆς πορείας τῆς Τουρκίας, οὔτε τὰ κέρδη ἀπὸ ἐνδιάμεσες προσπάθειες δῆθεν ἐξευρωπαϊσμοῦ της: ὅταν ἡ Εὐρώπη δὲν ἔχει καμμία ταυτότητα καὶ ἡ ἴδια ἡ βούλησή της γιὰ ζωὴ κινδυνεύει μὲ ἀφανισμό, σκοπὸς εἶναι ἡ ἐπίγνωση, νὰ γίνει βέβαιο γιὰ ποιὸν ἀκριβῶς λόγο δὲν θέλουμε τὴν Τουρκία στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Ὁ Λούτουακ παρακάμπτει τὸ ἀναγκαῖο αὐτὸ πνευματικὸ κοινωνικὸ πρόταγμα, καὶ ἐπικεντρώνεται σὲ δευτερεύοντα, ἐρχόμενος σὲ σύγκρουση μὲ ὅσα ὁ ἴδιος τονίζει γιὰ τὴν τεράστια σημασία τῆς πολιτισμικῆς ἰσχύος τῶν Βυζαντινῶν, ὅταν συνιστᾶ νὰ ἀποκτήσουμε κι ἐμεῖς “ἰσχυρὴ ταυτότητα καὶ ἰσχυρὴ βούληση νὰ ἀντισταθοῦμε.” Πῶς θὰ ἀνέπτυσσαν οἱ κοινωνίες τῆς Εὐρώπης πολιτισμικὴ βούληση, ὅταν φυγαδεύεται ἡ ἴδια ἡ κριτικὴ τῶν ζητημάτων; Γιατί θὰ ζημιώνονταν τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα ἀπὸ τίμια καὶ ἀνοιχτὴ συζήτηση, ἂν ἡ κυβέρνηση ἄνοιγε τὸ θέμα καὶ τὸ ἔφερε στὴν πολιτισμική του οὐσία; Γιατί θὰ ζημιώνονταν τὰ ἴδια τὰ τουρκικὰ συμφέροντα, ἂν γινόταν ἀντιληπτὸ ὅτι δὲν ἔχει νόημα ὁ πιὸ ἰσχυρός, ἔστω, ὀργανισμός, ἄδειος ἀπὸ ψυχή; Ἡ ἐπιλογὴ κουτοπονηριᾶς δὲν βοήθησε οὔτε κἂν στὰ ἐπιμέρους ἑλληνοτουρκικὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα οὕτως ἢ ἄλλως δευτερεύουν. Ὅμως οἱ ἑλληνικὲς κυβερνήσεις δὲν εἶναι λιγώτερο τυχάρπαστες ἀπὸ τὶς δυτικές, ἀκολουθῶντας πορεία κοντόθωρου κερδοσκοπικοῦ συνεταιρισμοῦ, χωρὶς κἂν δυνατότητα γιὰ τὴν ἐμπέδωση πολιτισμικῆς ταυτότητας.


Σχετικές δημοσιεύσεις (αυτόματη επιλογή):

Σελ. 123456