Συζητῶντας προέκυψε τὸ ζήτημα αὐτό, μήπως ἀποδεικνύει μειονέκτημα ὅταν ὁ φιλάνθρωπος δὲν ἐλέγχει σὲ ποιοὺς δίνει.

Θυμήθηκα τὴν συζήτηση διαβάζοντας ἕνα ἄρθρο ὅπου ὁ Τσὰρλς Κέννυ προτείνει νὰ ἀντιμετωπίζεται ἡ φιλανθρωπία σὰν μιὰ ἐπένδυση γιὰ λογαριασμὸ τοῦ ἄλλου. Ὁ Κέννυ ἀναφέρεται στὴν ὀργανωμένη συμπαράσταση τῶν κυβερνήσεων καὶ τῶν ἱδρυμάτων, ὅταν τὰ ποσὰ εἶναι μεγάλα, ὅμως τὸ ἄρθρο του δὲν εἶναι ἄσχετο μὲ τὴν πιὸ προσωπικὴ καθημερινότητα, ὑποδεικνύοντας ὅτι στὴν κίνηση τῆς φιλανθρωπίας ἐξ ὁρισμοῦ προέχει τὸ συμφέρον τοῦ ἄλλου.

Δὲν θὰ χρειαζόταν ἡ διευκρίνιση, ἂν δὲν περίσσευε ἡ σκληρότητα, ὅταν τὴν ‘φιλανθρωπία’ ὑποκινοῦν αἰσθήματα καθήκοντος καὶ ἐνοχῆς, ὄχι οἰκειότητας καὶ πραγματικῆς ἀλληλεγγύης, ὥστε κατὰ κανόνα ἀποφεύγεται, ὅπως τὸ περιγράφει ὁ Μ. Βασίλειος, μὲ τὴν ἀνελέητη διάθεση νὰ ἐφευρίσκει στὰ πάντα ἀφορμὴ ὑπεκφυγῆς, “ἂν μᾶς ἔρθει ἕνας φτωχός, καὶ συμβεῖ νὰ φοράει καλὰ ροῦχα, ποὺ κάποιος μπορεῖ νὰ τοῦ ἔχει δώσει, τὸν διώχνουμε λέγοντας πὼς εἶναι ἄπληστος, καὶ ὁρκιζόμαστε ὅτι παριστάνει τὸν φτωχό, ἐνῷ ἂν σκεπάζεται μὲ σάπια κουρέλια, καὶ πάλι τὸν διώχνουμε ὡς βρωμερό…” (Περὶ τοῦ μή προσηλῶσθαι τοῖς βιωτικοῖς, PG 31, 553).