Ἂν κάποιος δὲν θέλει νὰ ἐξαπατάει τὸν ἑαυτό του

Ὁ Αὐγουστῖνος δὲν λέει “ἀγάπα πραγματικά, καὶ κάνε ὅ,τι θέλεις,” ἀρκεῖται σὲ ὅ,τι μπορεῖ καθένας νὰ νοιώσει: δὲν φθάνεις στὸν προορισμὸ διὰ μαγείας ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ὑπάρχει διαδρομὴ ἕως ὅτου ἡ πιὸ ἀτελὴς καὶ μικρὴ ἀγάπη ἔρθει στὴν ἰσχὺ καὶ καθαρότητά της.

Ἑπομένως ἂς μή φοβᾶται κανεὶς νὰ ἀκολουθήσει μιὰ ἕλξη προβληματική, ἀνάμικτη μὲ κατώτερα συναισθήματα καὶ ὁρμές. Ἡ σχέση αὐτὴ θὰ δώσει στὴν ψυχὴ ὅλο τὸ νόημα, τὸ πιὸ μικρό, ὅμως ὅλο, γιὰ τὸ ὁποῖο εἶναι πρὸς τὸ παρὸν ἱκανή, ἐνῷ ἡ σχέση τοῦ καθήκοντος φέρει δουλεία καὶ ὑποκρισία (πρβλ. στοὺς Ἀρχαίους Ἕλληνες, σ. 307 κ.ἑ.), ὑπὸ τὸ ἀποκρουστικὸ κέλυφος μιᾶς ψευδο-ἀσφάλειας, ποὺ κι ἂν δὲν ἔχει ταπεινὴ ὑστεροβουλία πάντως ἑδραιώνει τὴν ἀποχαύνωση, ὅταν κανεὶς αἰσθάνεται ὅτι συμμορφώθηκε μὲ κάποιο πρότυπο συμπεριφορᾶς καὶ ἔχει ἥσυχη τὴν συνείδησή του, ὅτι εἶναι ‘ἐντάξει’, εἶναι ‘σωστός’.

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ‘ἐντάξει’, ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, λέει ὁ Αὐγουστῖνος, ἑπομένως ἂν δὲν ἔχει στεγνώσει ἡ ψυχή, ἂς φροντίζει νὰ μυεῖται στὸν ζωντανὸ ἑαυτό της, καὶ στὴ φροντίδα αὐτὴ ἐπάνω ὅ,τι κι ἂν κάνει θὰ εἶναι σωστὸ καὶ καλό.

Σελ. 123