Από τα Γράμματα του Ρίλκε σε ένα νέο ποιητή.

Ρώμη, 14 Μαΐου 1904

Αγαπητέ μου Κύριε Kappus,

Πέρασε τόσος καιρός από τότε πού πήρα το τελευταίο γράμμα σας! Μη με συνεριζόσαστε: δουλειά στην αρχή, καθημερνές έγνοιες έπειτα, κακοδιαθεσίες τέλος, μ’ εμπόδιζαν ολοένα να σας γράψω κι ήθελα η απάντησή μου να ‘ναι καρπός καλών και γαλήνιων ημερών. […]

Μην αφήσετε να σας κυριέψει στη μοναξιά σας ανησυχία και ταραχή, επειδή νιώθετε μέσα σας έναν αόριστο πόθο να ξεφύγετε απ’ τη μόνωσή σας. Ίσα-ίσα, αυτός ό πόθος – αν τον μεταχειριστείτε γαλήνια και στοχαστικά, σα μέσο για κάποιο σκοπό — θα σας βοηθήσει ν’ απλώσετε τη μοναξιά σας σε πιο πλούσιο και πιο πλατύ χώρο.

Οι άνθρωποι έχουν βρει για το κάθε τι την ευκολότερη (συμβατική) λύση, την ευκολότερη απ’ όλες τις εύκολες λύσεις. Είναι, ωστόσο, φανερό πώς πρέπει να στεκόμαστε στο Δύσκολο, κάθε ζωντανή ύπαρξη σ’ αυτό στέκεται. Το κάθε τι στη φύση αυξαίνει κι «αμύνεται» κατά το δικό του τρόπο, από μέσα του ξεπηδήσει μια ατομικότητα ολότελα δική του, πού μάχεται να μείνει δική του με κάθε μέσο κι ενάντια σ’ όλα τα εμπόδια.