Το πραγματικό αμάρτημα του γάμου σήμερα δεν είναι η μοιχεία ή βαναυσότητα του ενός ή του άλλου. Είναι πως κάνουμε είδωλο την οικογένεια και δε θέλουμε να καταλάβουμε πως ο γάμος πορεύεται προς τη βασιλεία του Θεού.
Αυτό εκφράζεται με το αίσθημα πως κανένας θα έκανε το παν για την οικογένεια του, ακόμη και κλεψιά. Στην περίπτωση αυτή, η οικογένεια έχει πάψει να είναι μια μυστηριακή είσοδος στη παρουσία Του.
Αυτό που διαλύει τόσο εύκολα τη σύγχρονη οικογένεια και κάνει το διαζύγιο σχεδόν φυσική σκιά της οικογένειας, δεν είναι η έλλειψη σεβασμού για την οικογένεια, αλλά η ειδωλοποίηση της οικογένειας. Με άλλα λόγια, η ταύτιση του γάμου με την ευτυχία και η άρνηση να αποδεχτούμε το Σταυρό μέσα στο γάμο.
Στον χριστιανικό γάμο παντρεύονται τρείς, και η κοινή νομοτέλεια των δύο προς τον τρίτο, που είναι ο Θεός , βαστάει τους δύο σε μια ενεργητική ενότητα, και αναμεταξύ τους και με το Θεό. Ωστόσο η παρουσία του Θεού, σημαίνει το τέλος του γάμου ως ενός πράγματος που είναι μονάχα φυσικό.
Ο Σταυρός του Χριστού βάζει τέρμα στην αυτάρκεια της φύσης. Αλλά δια του Σταυρού χαρά (και όχι ευτυχία) εις τον κόσμον ελήλυθεν. Η παρουσία του Σταυρού λοιπόν, είναι η αληθινή χαρά του γάμου. Είναι η χαρούμενη βεβαιότητα πως τον γαμήλιο όρκο, μέσα στην προοπτική της αιώνιας Βασιλείας, δεν τον παίρνει κανένας άχρι χωρισμού θανάτου, αλλά ωσότου ο θάνατος μας ενώσει ολότελα.
