Ο πατέρας μου, που ήταν γιατρός, ουδέποτε επέμεινε να γίνω γιατρός. Η μητέρα μου είχε πάντα μια κατανόηση, δεν είχα πρόβλημα. Με άφησαν να επιλέξω αυτό που ήθελα, δεν επέμειναν. Κατάλαβαν ότι το αγαπάω. Είχα μια μεγάλη αγάπη με το αντικείμενό μου, ένα πάθος. Δεν ξεκίνησα ποτέ να γίνω καθηγητής. Το λέω και στους φοιτητές μου. Εάν έχεις το πάθος, μην αναρωτιέσαι μετά τι θα κάνεις επαγγελματικά.
Οταν ξεκίνησα δεν είχα τίποτα στο μυαλό μου. Αγαπούσα αυτό που έκανα και ήθελα να το καλλιεργήσω και να το υπηρετήσω με τον καλύτερο τρόπο. Και δόθηκα σ΄ αυτό με πάθος. Αυτή είναι και η «συνταγή» για να κάνεις κάτι καλό εκεί που δουλεύεις…. Δεν το έκανα σκεπτόμενος πού θα με οδηγήσει. Το αντίθετο μάλιστα.
Μου παρουσιάστηκε θυμάμαι μια ευκαιρία, όταν ο φροντιστής Ηλίας Τσαπέκης, με ένα από τα μεγαλύτερα φροντιστήρια εκείνης της εποχής, αναγνωρίζοντας κάποια ικανότητα που είχα, μου πρότεινε να πάρω το φροντιστήριό του. Πράγμα που σήμαινε, τότε, ότι σε λίγα χρόνια θα γινόμουν πλούσιος. Και εκεί είπα το μεγάλο Οχι. Κι έμεινα στο Πανεπιστήμιο με ψιχία…. Εκεί είναι και οι μεγάλες αποφάσεις της ζωής…. Επίσης στους συμμαθητές μας ήταν ο Πατάκης. Πήρε άλλο δρόμο και αναδείχτηκε σ΄ αυτό που διάλεξε.
